آشنایی با گیاه آلوئه ورا
گیاه آلوئه ورا برای قرن ها به دلیل خواص سلامتی، زیبایی، دارویی و مراقبت از پوست شناخته شده و مورد استفاده قرار گرفته است. نام آلوئه ورا از کلمه عربی “Alloeh” به معنای “ماده تلخ درخشان” گرفته شده است، در حالی که “vera” در لاتین به معنای “واقعی” است. 2000 سال پیش، دانشمندان یونانی آلوئه ورا را به عنوان نوشداروی جهانی در نظر گرفتند. مصریان آلوئه را “گیاه جاودانگی” می نامیدند. امروزه از گیاه آلوئه ورا برای مصارف مختلفی در پوست استفاده می شود.
تاریخچه
آلوئه ورا در چندین فرهنگ برای هزاران سال برای اهداف دارویی استفاده شده است: یونان، مصر، هند، مکزیک، ژاپن و چین. ملکه های مصری نفرتیتی و کلئوپاترا از آن به عنوان بخشی از رژیم های زیبایی منظم خود استفاده می کردند. اسکندر مقدونی و کریستف کلمب از آن برای درمان زخم سربازان استفاده کردند. اولین ارجاع به آلوئه ورا در انگلیسی ترجمه جان گودیو در سال 1655 پس از میلاد از رساله پزشکی دیوسکوریدیس De Materia Medica بود. در دهه 1930، نقطه عطفی رخ داد که با موفقیت از آن برای درمان درماتیت پرتوهای مزمن و شدید استفاده شد.
گیاه
نام گیاه شناسی آلوئه ورا Aloe barbadensis miller است. از خانواده Asphodelaceae (Liliaceae) و گیاهی بوته‌دار یا درخت‌زی، چند ساله، خشک‌افزار، آبدار و به رنگ سبز نخودی است. به طور عمده در مناطق خشک آفریقا، آسیا، اروپا و آمریکا رشد می کند. در هند در راجستان، آندرا پرادش، گجرات، ماهاراشترا و تامیل نادو یافت می شود.
آناتومی
این گیاه دارای برگ های مثلثی و گوشتی با لبه های دندانه دار، گل های لوله ای زرد رنگ و میوه هایی است که حاوی دانه های متعدد است. هر برگ از سه لایه تشکیل شده است: 1) ژل شفاف داخلی که حاوی 99 درصد آب است و بقیه از گلوکومانان ها، اسیدهای آمینه، لیپیدها، استرول ها و ویتامین ها ساخته شده است. لایه میانی لاتکس که شیره زرد تلخ است و حاوی آنتراکینون و گلیکوزید است. لایه ضخیم بیرونی 15-20 سلولی به نام پوست که عملکرد محافظتی دارد و کربوهیدرات ها و پروتئین ها را سنتز می کند. در داخل پوست بسته های عروقی وجود دارد که مسئول حمل و نقل موادی مانند آب ( آوند چوبی) و نشاسته (آبکش) هستند.
اجزای فعال با خواص آن:
آلوئه ورا حاوی 75 ماده بالقوه فعال است: ویتامین ها، آنزیم ها، مواد معدنی، قندها، لیگنین، ساپونین ها، اسیدهای سالیسیلیک و اسیدهای آمینه.
